Komentarz aktualny

Wielkimi krokami zbliża się koniec wakacji i sezonu urlopowego. Powrót do codziennych obowiązków urozmaicą nam zmiany, jakie w międzyczasie zdążył wprowadzić rząd.

Od 15 lipca przestały obowiązywać przepisy obligujące otwierających nowe gabinety lekarskie do uzyskania pozytywnej opinii sanepidu. Była ona niezbędna przy rejestracji gabinetu: trzeba było ją dołączyć do dokumentacji – teraz wystarczy już tylko oświadczenie, że gabinet spełnia wymogi formalne, wynikające z różnych przepisów. Pozornie wydaje się, że to decyzja korzystna dla lekarzy: mniej papierów do załatwiania. Ale to tylko pozorna korzyść. W rzeczywistości opinia ta była bezpłatnym konsultingiem i zaświadczeniem, że gabinet spełnia wszystkie warunki opisane prawem. Chroniła właściciela przed ewentualnymi konsekwencjami przy skargach: nawet jeśli stało się jakieś nieszczęście, to przynajmniej kwestie techniczne związane z warunkami panującymi w gabinecie nie mogły być punktem zaczepienia dla prawników. Teraz niestety każdy właściciel gabinetu będzie wystawiony na podwójny strzał: gdy coś się stanie – z pewnością powiadomiony zostanie sanepid i zmuszony do kontroli w trybie interwencyjnym, coś z pewnością znajdzie. Przepisy są dość skomplikowane i choć rozsądek nakaże, mam nadzieję, każdemu otwierającemu nowy gabinet przynajmniej raz je przed podpisaniem oświadczenia przeczytać, to nie ma żadnej gwarancji, że czegoś nie przeoczy. Tak więc wpadnie kontrola, znajdzie uchybienia i prawnicy poszkodowanego będą mieli doktora na podwójnym widelcu: z jednej strony – w gabinecie stwierdzono nieprawidłowości, jest zatem punkt zaczepienia do udowodnienia ewentualnej winy, a z drugiej – dodatkowy prezent dla sądu: pan doktor poświadczył nieprawdę! Wszak w oświadczeniu napisał, że wszystko jest zgodne z przepisami!

24 września 2016 r.
– wielka manifestacja pracowników medycznych w Warszawie
Przyłącz się!

Koleżanki i Koledzy

Właśnie minęło 9 lat od wielkiej demonstracji personelu medycznego w Warszawie, zakończonej utworzeniem przez pielęgniarki słynnego „białego miasteczka”. Niestety ówczesne postulaty nadal są aktualne. Publiczne nakłady na opieką zdrowotną nie zwiększyły się i nadal należą do najniższych w Europie.

W marcu br. zostało utworzone przez Ogólnopolski Związek Zawodowy Lekarzy oraz 8 innych związków zawodowych skupiających pracowników medycznych Porozumienie Zawodów Medycznych. Zwracaliśmy się wielokrotnie zarówno do ministra zdrowia, jak i do p. premier o rozwiązanie problemu niskich nakładów na opiekę zdrowotną oraz niskich wynagrodzeń pracowników medycznych. Niestety, nasze prośby, ponawiane od kilku miesięcy, pozostały bez echa, a czarę goryczy przelał przedstawiony w czerwcu przez ministra zdrowia projekt ustawy o minimalnych płacach w podmiotach leczniczych. Wynika z niego, że lekarz specjalista miałby zarabiać docelowo (!) 1,23 średniej krajowej, czyli około 4,8 tys. zł. Jednak ten wskaźnik mielibyśmy osiągnąć dopiero za 5 lat.

DO PREZESÓW OKRĘGOWYCH IZB LEKARSKICH

Szanowni Państwo, Szanowne Koleżanki, Szanowni Koledzy

Zwracamy się do Was w imieniu Zarządu Krajowego Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Lekarzy oraz Porozumienia Rezydentów OZZL.

W marcu br. OZZL oraz 8 innych związków zawodowych pracowników medycznych utworzyło porozumienie, którego celem jest doprowadzenie do zasadniczej poprawy wynagrodzeń osób zatrudnionych w publicznej służbie zdrowia poprzez uchwalenie ustawy o minimalnych płacach pracowników medycznych. W sytuacji, gdy ceny za refundowane świadczenia zdrowotne nie są cenami wolnymi (rynkowymi), ale są ustalane przez państwo, również płace poszczególnych zawodów medycznych – a przynajmniej ich minimalne dopuszczalne wartości – muszą być określone administracyjnie. W przeciwnym razie podmioty lecznicze, aby zbilansować się w warunkach niedoboru środków, będą dowolnie zaniżać płace personelu medycznego, jak to się dzieje obecnie. Związki zawodowe ustaliły wspólnie wskaźniki płac dla każdego zawodu, odnoszące się do przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce. Wskaźniki dla lekarzy zostały określone zgodnie z uchwałą VIII Krajowego Zjazdu Lekarzy z roku 2006 r. W czerwcu br. z inicjatywy Porozumienia Rezydentów OZZL ww. porozumienie związków zawodowych poszerzyło się o inne organizacje medycznych profesjonalistów i przyjęło nazwę Porozumienie Zawodów Medycznych.

Zasady postępowania w nadwadze i otyłości w praktyce lekarza rodzinnego

Problem otyłości dotyczy coraz większej części społeczeństwa w naszym kraju, zarówno dorosłych, jak i dzieci. Otyłością wg definicji WHO określa się nieprawidłowe i nadmierne gromadzenie tkanki tłuszczowej, które stanowi zagrożenie dla zdrowia [1]. Diagnozę otyłości można postawić, gdy wartości BMI są powyżej lub równe 30.

THE NEVERENDING STORY...

Siedzący tryb życia i łatwy dostęp do pożywienia o dużej gęstości energetycznej to zjawiska typowe dla świata zachodniego. Według statystyk ludzie otyli stanowią obecnie 20 proc. społeczeństwa, zaś osób z nadwagą jest dwukrotnie więcej¹. Lekarze różnych specjalności spotykają się z problemem nadwagi i/lub otyłości w rozmaitych kontekstach klinicznych. Dla chirurga otyłość będzie stanowiła istotny czynnik w planowaniu strategii leczenia. Diabetolog postrzegać będzie redukcję nadmiernej masy ciała jako metodę wyrównania metabolicznego w cukrzycy typu 2. Dla endokrynologa otyłość może być problemem wtórnym do istniejących u jego pacjenta endokrynopatii, zaś kardiolog będzie ją rozważał jako czynnik ryzyka sercowo-naczyniowego. Przykłady różnych spojrzeń i perspektyw można mnożyć, jednak większość klinicystów przyzna, że problem otyłości ma istotne znaczenie w codziennej praktyce lekarskiej.

Czy człowiek pokona otyłość,
czy otyłość pokona człowieka?
– pytanie XXI wieku

Lekarz w walce z epidemią otyłości

Współcześnie, ludzkość pozwoliła się „zniewolić” epidemii otyłości. Człowiek stał się niewolnikiem własnego apetytu – instynktu, który dawniej służył przetrwaniu, a obecnie wymknął się spod kontroli i zaczął działać degeneracyjnie na zdrowie. Doskonale zdefiniowano, co stoi za epidemią otyłości, ogólnie mówiąc to dynamika środowiska życia spowodowała, że organizm człowieka mimo olbrzymich zdolności przystosowawczych „nie nadąża” za zmianami otoczenia.

OTYŁOŚĆ U DZIECI I MŁODZIEŻY.
CO MOŻEMY ZROBIĆ?

W 1997 r. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) uznała otyłość za stan przewlekły, wymagający leczenia, sprzyjający rozwojowi innych schorzeń, związany ze zwiększoną chorobowością i śmiertelnością [1]. Otyłość jest jednym z poważniejszych zagrożeń dla zdrowia ludzkiego, ale także jednym z najgorzej kontrolowanych czynników ryzyka chorób układu krążenia, powodując przedwczesny zgon [1,2].

Lekarz, pacjent i otyłość
– perspektywa psychologiczna

Przestrzeń publiczna

Większość mieszkańców Europy Zachodniej i Stanów Zjednoczonych ma nadmierną masę ciała. Zjawisko stało się na tyle powszechne, że zaczęto podważać obowiązujące dotychczas normy dotyczące masy ciała. Pojawiający się w mediach celebryci o ponadprzeciętnej masie ciała deklarują wyzwolenie spod dyktatu mass mediów, promujących szczupłą sylwetkę jako wzorzec atrakcyjności fizycznej. Popularność zdobywają wydarzenia o tematyce kulinarnej, takie jak programy telewizyjne, książki, albumy, blogi, warsztaty. Powstają ruchy społeczne (Fat Acceptance Movement) oraz nurty badań naukowych (Fat Studies) postulujące, że nadmierna masa ciała jest zjawiskiem wpisanym w sposób naturalny w proces rozwoju cywilizacyjnego i może mieć pozytywny wpływ zarówno na zdrowie, jak i samopoczucie psychiczne człowieka.

O projekcie „Mapa potrzeb zdrowotnych Dolnego Śląska” z lek. Wiktorem Wolfsonem, członkiem Rady Wojewódzkiej ds. Potrzeb Zdrowotnych,
rozmawia
Aleksandra Solarewicz.

Drogowskaz do szpitala

Aleksandra Solarewicz: „Pacjent z mapą w ręku”? Po co i dla kogo stworzono mapy potrzeb zdrowotnych?

Lek. Wiktor Wolfson: Mapy zostały stworzone w celu lepszego zarządzania budżetem przeznaczonym na ochronę zdrowia, zarówno w sensie inwestycyjnym, jak i geograficznym, rozmieszczenia świadczeń medycznych i kształtowania polityki zdrowotnej. Do kształtowania map niezbędnym instrumentem jest Baza Analiz Systemowych i Wdrożeniowych. Jest to narzędzie elektroniczne, które ma w perspektywie służyć do wdrożenia systemu przewidywania i określania potrzeb zdrowotnych w poszczególnych województwach i w skali kraju, odnośnie do 30 grup chorób. W ten sposób powstanie lista priorytetów, która pozwoli na racjonalne inwestowanie w te specjalności, i placówki, które znajdą się w grupie niezbędnych i niezaspokojonych potrzeb w regionie. Kreowana na tej podstawie polityka zdrowotna ma być oparta na faktach, zgodnie z zasadą „evidence based policy making”, to jest kształtowana według prognozowanej liczby zapadania na określoną jednostkę chorobową w regionie według klasyfikacji ICD 10.

XLVII
Zjazd Okulistów Polskich za nami

W tym roku najważniejsze sympozjum Polskiego Towarzystwa Okulistycznego – XLVII Zjazd Okulistów Polskich odbył się w dniach 16-18 czerwca 2016 we Wrocławiu, a miejscem obrad była Hala Stulecia. Nad organizacyjną i naukową stroną wydarzenia czuwała kierownik Katedry i Kliniki Okulistyki prof. Marta Misiuk-Hojło wraz z zespołem. Biurem organizacji zjazdu (Inspire Congress) kierowała niezawodna jak zwykle dyrektor Elżbieta Bielińska.

31. Zjazd Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego przeszedł do historii

W dniach 11-14 maja odbył się we Wrocławiu 31. Zjazd Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego. To organizowane co cztery lata prestiżowe wydarzenie naukowo-szkoleniowe zorganizowane było w tym roku przez ośrodek wrocławski.

Płacowa bezradność

Tuż przed wakacjami Ministerstwo Zdrowia opublikowało propozycję taryfikatora minimalnych wynagrodzeń dla pracowników systemu. Ponieważ według tych propozycji wielu spośród nich nie odniesie żadnych korzyści, albo korzyści minimalne w stosunku do obecnych wynagrodzeń, podjęto decyzję o wspólnej manifestacji 24 września. Organizatorzy spodziewają się nawet stu tysięcy rozgoryczonych pracowników. Czy jednak obecnie i przy obecnych nakładach możliwy jest większy wzrost wynagrodzeń niż zaproponowany?

Kiedy na wiosnę minister zdrowia Konstanty Radziwiłł zaproponował pracę na taryfikatorem wynagrodzeń minimalnych pracowników podmiotów leczniczych, większość przyjęła tę propozycję z dużą nadzieją. Powszechnie liczono, że zgodnie z wyborczą obietnicą Prawa i Sprawiedliwości pracownicy doczekają się godnych płac. Tym większym rozczarowaniem dla części spośród nich były przedstawione propozycje. Zwłaszcza w grupie wysoko wykwalifikowanych profesjonalistów medycznych, ale także np. lekarzy rezydentów, wzrost ten był minimalny, albo zgoła żaden. Na głowę ministra posypały się gromy, a jemu pozostało tylko tłumaczenie, że przy obecnych nakładach publicznych na zdrowie nie ma realnej możliwości złożenia lepszych propozycji. Przypominał poza tym, że taryfikator mówi o gwarantowanych wynagrodzeniach minimalnych, co oznacza, że w miarę możliwości finansowych podmiotów leczniczych mogą one proponować lepsze wynagrodzenia.

Więcej… Dodaj komentarz

15 lipca 2016 r. weszła w życie Ustawa z 10 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy o działalności leczniczej oraz niektórych innych ustaw, opublikowana w Dz. U. z 2016 r., poz. 960.

Nowelizacja ustawy wprowadza zmianę nazewnictwa. Zamiast przedsiębiorstwa podmiotu leczniczego pojawia się zakład leczniczy. Jest to zespół składników majątkowych, za pomocą którego podmiot leczniczy wykonuje określony rodzaj działalności leczniczej.

Szpital to zakład leczniczy, w którym podmiot leczniczy wykonuje działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne.

PLANOWE LECZENIE
POLSKICH ŚWIADCZENIOBIORCÓW W UNII EUROPEJSKIEJ

Osobami uprawnionymi do korzystania ze świadczeń w ramach koordynacji są przede wszystkim obywatele państwa członkowskiego UE. Poza obywatelami prawo do świadczeń zdrowotnych mają też tzw. bezpaństwowcy i uchodźcy. Do osób uprawnionych do świadczeń należą także członkowie rodzin powyższych podmiotów.

Wprowadzenie

Unia Europejska to ponadnarodowa organizacja skupiająca obecnie 28 państw członkowskich, w tym od 2004 r. Polskę. Swoboda przepływu osób stanowi jeden z fundamentów UE. W aspekcie ochrony zdrowia swoboda przepływu osób obejmuje: 1. swobodny przepływ profesjonalistów medycznych oraz 2. swobodny przepływ pacjentów.

FDI Poznań 2016 – wszystko gotowe

Kilkanaście miesięcy temu, kiedy organizatorzy Kongresu FDI zapowiadali, że Poznań na kilka dni zostanie stolicą światowej stomatologii, wielu powątpiewało w tę deklarację. Na chwilę przed rozpoczęciem wydarzenia, nikt nie ma już takich wątpliwości.

Fakty mówią same za siebie. Niewiele jest wydarzeń przeznaczonych dla środowiska stomatologicznego o tak międzynarodowym charakterze. W drugim tygodniu września w Poznaniu będą: uczyć się, testować najnowszy sprzęt i materiały, obradować oraz integrować