Jerzy wykazywał się nie tylko wszechstronną wiedzą zawodową, ale także gruntowną wiedzą historyczną dot. Dolnego Śląska, rodzinnej Wielkopolski, a nawet odległych zakątków kraju. Cechowały go nieprzeciętna inteligencja i stałość poglądów.

Jerzy Marian Antoni Fonfara urodził się 8 września 1937 roku w Ostrowie Wielkopolskim. Po maturze, w 1955 roku, został przyjęty do Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi. Jego edukacja trwała tam zaledwie rok. Usunięto go z uczelni z powodu publicznych wystąpień, podczas których mówił odważnie o prawdziwym tle wydarzeń czerwcowych w Poznaniu w roku 1956. Wyróżniające wyniki w nauce umożliwiły Jerzemu kontynuowanie studiów na Akademii Medycznej we Wrocławiu. W 1961 roku uzyskał absolutorium, a po zdaniu wszystkich egzaminów i odbyciu stażu przeddyplomowego, w maju 1963 roku, otrzymał dyplom lekarza.

Poznałem Jerzego podczas studiów. Pamiętam, jak odziany w jasny prochowiec przemierzał drogę prowadzącą od ulicy Pasteura do słynnej stołówki „Pod Świnią” przy ul. Wojciecha z Brudzewa. Nasza koleżeńska znajomość, trwająca od lat 50., przerodziła się z czasem w bliską współpracę.

Jerzy odbył staż podyplomowy we wrocławskich szpitalach i klinikach. Od początku kariery lekarskiej chciał uzyskać specjalizację z ginekologii i położnictwa. Miał zostać asystentem w I Klinice Ginekologiczno-Położniczej we Wrocławiu. Plany pokrzyżował mu Miejski Wydział Zdrowia, decyzją którego został skierowany do wrocławskiego pogotowia ratunkowego. Pracował tam od 1964 do 1966 roku. Mimo przeszkód nie zrezygnował z upragnionej specjalizacji. Do połowy września 1970 roku odbywał szkolenie specjalizacyjne w Szpitalu Miejskim w Żarowie. Następnie został zatrudniony na stanowisku wojewódzkiego inspektora ginekologii i położnictwa w Wojewódzkiej Przychodni Matki i Dziecka. Do jego obowiązków należało nadzorowanie wszystkich oddziałów ginekologiczno-położniczych i poradni na Dolnym Śląsku. Kontynuował przy tym specjalizację z położnictwa i ginekologii w Wojewódzkim Szpitalu im. J. Babińskiego we Wrocławiu, gdzie go oddelegowano. W 1971 roku, wyróżniając się umiejętnościami, uzyskał I stopień specjalizacji, a w 1973 roku II stopień specjalizacji w tej dziedzinie.

Jerzy uczestniczył czynnie w szkoleniach ordynatorów oddziałów ginekologiczno-położniczych na szczeblu wojewódzkim, a także w licznych ogólnopolskich seminariach i konferencjach organizowanych przez Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej oraz Instytut Matki i Dziecka w Warszawie. Za sprawą MZiOS, które doceniło jego pracę w charakterze inspektora, pojechał w 1975 roku do Paryża na miesięczny kurs położnictwa społecznego. Był tam jedynym przedstawicielem z Polski.

Wskutek zmian organizacyjnych w pionie ochrony zdrowia matki i dziecka powstał Specjalistyczny Zespół Opieki Zdrowotnej nad Matką i Dzieckiem. Jerzy objął w nim stanowisko inspektora, a zespół rozszerzył swoją działalność o nadzór nad placówkami na terenie Wrocławia. Po wprowadzeniu nowego podziału administracyjnego kraju nadzorem zostały objęte województwa wałbrzyskie, legnickie i jeleniogórskie.

W 1976 roku wygrał konkurs na stanowisko dyrektora Wojewódzkiej Przychodni Matki i Dziecka w Legnicy. Funkcję tę sprawował do 1980 roku, pracując jednocześnie jako lekarz specjalista w Poradni „K”.

W 1982 roku powrócił do Specjalistycznego Zespołu Opieki Zdrowotnej nad Matką i Dzieckiem we Wrocławiu. Pracował tam w poradniach planowania rodziny, ginekologii dziewczęcej i w szkole rodzenia. W wyniku wygranego konkursu został zastępcą dyrektora ds. lecznictwa, pełniąc równocześnie obowiązki wojewódzkiego inspektora położnictwa i ginekologii. Następnie, w 1987 roku, po rezygnacji ze stanowiska zastępcy dyrektora, objął kierownictwo Wojewódzkiej Poradni Rodzinnej, łącząc je do 1998 roku z pracą lekarską w poradni i z funkcją inspektora wojewódzkiego.

Miał też na swoim zawodowym koncie wygrany konkurs na stanowisko dyrektora Specjalistycznego Zespołu Opieki Zdrowotnej nad Matką i Dzieckiem we Wrocławiu.

Jerzy był przez wiele lat koordynatorem programów profilaktycznych, takich jak choćby Program Upowszechniania Karmienia Piersią. Angażował się w realizację Narodowego Programu Ochrony Zdrowia, współtworzył program Trójstopniowej Selektywnej Opieki nad Matką i Dzieckiem, realizował program dotyczący restrukturyzacji pionu położniczo-ginekologicznego, ze szczególnym uwzględnieniem promocji zdrowia matki i dziecka oraz planowania rodziny.

Od przełomu wieków Jerzy był pracownikiem Regionalnego Ośrodka Monitorowania Ochrony Zdrowia, przekształconego ostatecznie w Dolnośląskie Centrum Zdrowia Publicznego. Jako specjalista przez wiele lat sprawował w placówce nadzór nad matką i dzieckiem, z szerokim zakresem obowiązków. Już wtedy pojawiły się pierwsze problemy zdrowotne. Z biegiem lat zaczęły się one pogłębiać. Mimo to pracował z pełnym zaangażowaniem.

Wiedzę zdobytą w trakcie wieloletniej pracy na różnych szczeblach działalności zawodowej i administracyjnej, wykorzystywał w sprawowaniu nadzoru nad podległymi placówkami na terenie Wrocławia i Dolnego Śląska. Doskonale znał wszystkie placówki ginekologiczno-położnicze na tym terenie, także zatrudnionych tam lekarzy, pielęgniarki i położne.

Mimo problemów zdrowotnych niemal do ostatnich dni swego życia pozostawał czynnym i cenionym lekarzem, specjalistą ginekologiem i położnikiem. Wprawdzie w 2002 roku przeszedł oficjalnie na emeryturę, ale i tak pracował w Wojewódzkim Specjalistycznym Zespole Opieki Zdrowotnej przy ul. Dobrzyńskiej we Wrocławiu.

Swoją postawą, wiedzą i zaangażowaniem zapisał się trwale w pamięci licznego grona kolegów, zwierzchników, a przede wszystkim pacjentek z Wrocławia i Dolnego Śląska. Pamięć o nim trwać będzie w wiodących ośrodkach referencyjnych w Polsce.

Jerzy wykazywał się nie tylko wszechstronną wiedzą zawodową, ale także gruntowną wiedzą historyczną dot. Dolnego Śląska, rodzinnej Wielkopolski, a nawet odległych zakątków kraju. Cechowały go nieprzeciętna inteligencja i stałość poglądów. Mogliśmy się o tym przekonać nie raz i nie dwa.

Należy podkreślić, że rodowity Wielkopolanin, tzw. „Ostrowiok”, całe swoje życie zawodowe związał z Wrocławiem i Dolnym Śląskiem, gdzie zostawił trwały ślad swojej działalności.

Odszedł w ciszy, po długiej i ciężkiej chorobie – 8 września 2019 roku. Został pochowany na cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu. W ostatniej drodze i pożegnaniu uczestniczyli licznie koledzy i koleżanki ze studiów oraz współpracownicy. Pozostanie na zawsze w naszej pamięci. Żonie Danucie i Najbliższym składam wyrazy szczerego współczucia. Żegnaj Jurku! Spoczywaj w pokoju.

Lech Lenkiewicz