Co nas uleczy? Benefis…

dr. n. med. Wiesława Prastowskiego

Odpowiadając na pytanie: co może nas uleczyć, Wiesław Prastowski jako lekarz-poeta stwierdza „Sztuka i miłość do piękna może uleczyć nasze ciało i duszę”.

14 października sala Oratorium Marianum Uniwersytetu Wrocławskiego była miejscem benefisu doktora nauk medycznych, lekarza, poety zrzeszonego w Związku Literatów Polskich i Polskiej Unii Lekarzy Pisarzy – Wiesława Prastowskiego. W uroczystości wzięli udział lekarze, poeci, rektor Uniwersytetu Wrocławskiego, znajomi i rodzina. Spotkanie prowadził Mirosław Gontarski (ZLP), który przybliżył sylwetkę i twórczość Jubilata. Rektor UWr prof. Adam Jezierski przypomniał historię sali Oratorium Marianum.

Konwencja benefisu była nietypowa, bo oparta na dialogu dr Aliny Jagiełłowicz (Uniwersytet Wrocławski) z Jubilatem. Prowadząca rozmowę zadawała egzystencjalne pytania, część z nich ukryła w metaforze, inne miały filozoficzny wydźwięk. Nie brakło konkretów i odniesień do problemów dnia codziennego. W ramach odpowiedzi dr Prastowski przytaczał fragmenty swoich wierszy, zmuszając tym samym słuchaczy do refleksji. Jego poezji poświęcona została druga część uroczystości. Zebrani usłyszeli kilkanaście wierszy w interpretacji prowadzącego spotkanie Mirosława Gontarskiego, a całości dopełniła oprawa muzyczna. Na fortepianie zagrali Weronika Sawicka i Hubert Walkowiak z Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Zwieńczeniem spotkania były wystąpienia gości, którzy nie szczędzili Jubilatowi pochlebnych słów i szczerze gratulowali.

Magdalena Orlicz-Benedycka

DR N. MED. WIESŁAW PRASTOWSKI

Lekarz, poeta zrzeszony w Związku Literatów Polskich i Polskiej Unii Lekarzy Pisarzy. Urodził się i wychowywał na Polesiu (ur. 1936) i Podlasiu, gdzie podczas lat wojny, okupacji sowieckiej i niemieckiej spędził swoje dzieciństwo i lata szkolne.

Medycyny uczył się na Akademii Medycznej w Białymstoku i we Wrocławiu (dyplom lekarza uzyskał w 1961 roku). Potem jako lekarz, asystent, adiunkt w I Klinice Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej we Wrocławiu uzyskał I i II stopień specjalizacji z chorób wewnętrznych pod kierunkiem profesorów: Józefa Kaniaka, Władysława Chahaja i Barbary Kowal-Gierczak.

Rezultatem pasji naukowych realizowanych w laboratorium prof. Jerzego Giełdanowskiego w Zakładzie Immunofarmakologii Instytutu Immunologii i Terapii Doświadczalnej PAN we Wrocławiu są liczne publikacje w czasopismach krajowych i zagranicznych z zakresu farmakologii doświadczalnej oraz klinicznej i obroniona w 1970 r. praca doktorska.

W latach 1980-1982 przebywał na kontrakcie w Libii. Od 1987 roku do przejścia na emeryturę w 2003 roku był ordynatorem Oddziału Wewnętrznego w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym im. J. Babińskiego we Wrocławiu. Pod jego kierunkiem wielu młodych lekarzy uzyskało specjalizację z zakresu chorób wewnętrznych. Pracował w Dolnośląskim Centrum Chorób Serca i Diagnostyki „Medinet” oraz w przychodniach „Biogenes” we Wrocławiu, Trzebnicy i „Rawmed” w Rawiczu. Wykładał przedmioty medyczne na Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu dla studentów muzykoterapii.

Jest współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Angiologicznego i członkiem Komisji Rewizyjnej PTA. Przez kilka lat pełnił funkcję wojewódzkiego specjalisty chorób wewnętrznych. Był aktywnym członkiem Zarządu Oddziału Wrocławskiego Polskiego Towarzystwa Internistycznego i Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Aktualnie jest członkiem Stowarzyszenia Lekarzy Dolnośląskich i Wychowanków Medycyny Wrocławskiej, gdzie pełni funkcję wiceprezesa i pracuje aktywnie w Klubie Lekarza.

Poza pracą zawodową interesuje się historią, muzyką i literaturą, a zwłaszcza poezją, czego wyrazem jest twórczość poetycka. Został wyróżniony i odznaczony: „Złotą odznaką za wzorową pracę w służbie zdrowia”, „Złotym Krzyżem Zasługi”, „Zasłużonemu – Polskie Towarzystwo Lekarskie”, Honorową Złotą Odznaką „Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego”, Krzyżem „Semper Fidelis” przez Związek Solidarności Polskich Kombatantów, „Kombatanckim Krzyżem Zasługi” przez Zarząd Główny Stowarzyszenia Polskich Kombatantów Obrońców Ojczyzny oraz ostatnio „Medalem honorowym Jana Mikulicza-Radeckiego”.

Debiutował w 1996 roku zbiorem wierszy pt. „Zostawić ślad”. W 1999 roku opublikował tomik poetycki „Wejść w ciszę”, a w 2001 roku „Człowiek potrzebuje człowieka. Między świtem a zmierzchem”. Dwa lata później wydał tomik „Dotyk muzy”. W 2007 roku pojawił się kolejny tomik „Smakowanie czasu”, w 2009 roku „Obrazy słowem malowane”. Po dłuższej przerwie wydał w 2015 roku tomik „Ars longa, vita brevis”, dwa lata później „Optimus et maximus” i „Zmysły śpiewały”.

Twórczość Wiesława Prastowskiego jest liryczną spowiedzią lekarza i poety. Nierzadko są przykładem dialogu równoległego, z jednej strony przez poetę, patrzącego w głąb duszy, z drugiej strony pojawia się głos myśliciela stawiającego pytania. Poezja Prastowskiego jest również swoistym rodzajem ucieczki od teraźniejszości, odczuwanej przez autora jako źródło samotności, deficytu namiętności i innych zagrożeń. Lekarz-poeta posługując się językowymi obrazami osadzonymi współcześnie, pokazuje niknącą transparentność świata i pyta o sens życia, bycia i przemijania. Odpowiadając na pytanie: co może nas uleczyć, Wiesław Prastowski jako lekarz i poeta stwierdza: „Sztuka i miłość do piękna może uleczyć nasze ciało i duszę”.